Rozdział 08.

Jego różowawe wargi, które jeszcze parę sekund temu były złączone z moimi... To uczucie, dziwne choć przyjemne. 

Nie powinnam tyle o tym myśleć, nie powinnam tego roztrząsać, ani wspominać. Do tego zdarzenia nie powinno wcale dojść. Nie jestem gotowa na związki, ani tym bardziej na przelotne flirty i przygody, a Justin nie jest typem mężczyzny, który marzy aby się ustatkować i pokochać jedną osobę.

Czułam się zażenowana tym całym zajściem. Moja twarz przybrała purpurowy kolor, a policzki aż piekły ze wstydu.

Szatyn spojrzał na mnie śmiejąc się.

- Co? - zapytałam unosząc brew.

- Twoja mina. - ponowił śmiechem, na co przewróciłam oczami.

- Jedźmy. - wymamrotałam wsiadając do auta.

Droga powrotna mijała w ciszy. Jednak nie mogłam powiedzieć, że była to przyjemna cisza jaką w zwyczaju odczuwałam. Raczej niekomfortowa. Miałam do niego przede wszystkim masę pytań dotyczących tego zajścia, ale czy uzyskam odpowiedź choć na jakiekolwiek?

- Justin... - chrząknęłam.

Szatyn spojrzał na mnie kątem oka, dalej uważnie skupiając się na jeździe.

- Pomówmy o tym. - szepnęłam zakładając ręce na piersi.

Chłopak ciężko westchnął zjeżdżając na pobocze i wyłączając silnik. Swoją całą uwagę skupił na mnie.

- O czym chcesz rozmawiać? - wyrzucił ręce w powietrze.

Nie bardzo rozumiałam jego reakcję. Przecież chciałam tylko aby mi odpowiedział na kilka pytań.

Być może go to przerosło.

- Jeśli chodzi Ci o to, dlaczego Cię pocałowałem, to dlatego, że mnie pociągasz, okej?! - przetarł twarz dłońmi. - Nie wiem dlaczego. Nie potrafię tego opisać. - przerwał.

Dokładnie analizowałam każde wypowiedziane przez niego słowo.

Nie! Nie... On nie może myśleć o mnie w ten sposób. Przecież to jest niepoprawne. Chociaż sama nie jestem idealna. 

Poczułam jakby wielki ciężar spadł na moje serce i usiłował przejąć nad nim kontrolę, powoli zatracając się w nim. 

- Nic nie powiesz? - spojrzał na mnie litościwym wzrokiem.

W jego oczach widziałam ból. Nie chciał, aby tak się potoczyło, uległ uczuciom. Przegrał walkę. 

- Justin, dobrze wiesz, że to wcale nie powinno się wydarzyć. - pokręciłam głową. 

- Chyba mi nie powiesz, że Ci się nie podobało. - zadrwił.

Milczałam ze spuszczoną głową.

Chłopak wysiadł z auta, obszedł je dookoła i otworzył drzwi chwytając moją rękę.

Zostałam pchnięta tym razem na boczną szybę.

Szatyn wpił się w moje usta, podobnie jak poprzednio, z małym wyjątkiem. Ten pocałunek miał więcej pasji, namiętności, pożądania. 

- Nie podobał Ci się sposób w jaki Cię całowałem? - szepnął tuż przy uchu.

O boże.

- Nie. - wymamrotałam.

Brązowooki zaczął składać pojedyncze pocałunki wzdłuż mojej szyi. Każdy wywoływał ciarki na mojej skórze. 

- A to? - przygryzł delikatnie płatek ucha.

- Także nie. - przełknęłam ślinę.

Jego prawa dłoń powędrowała pod moją bluzkę, badając każdy skrawek ciała. Druga zatrzymała się na moim pośladku ściskając go. 

Niekontrolowanie westchnęłam.

Chłopak się zaśmiał ponownie łącząc nasze usta.

- Przyznaj się. - mruczał między pocałunkami. - Ja również na Ciebie działam. - przygryzł wargę.

Przy nim jestem inną osobą. Jego obecność, dotyk, to wszystko mnie zmienia. Staję się słaba, łagodna.

- Nie. - powiedziałam stanowczo odsuwając się od niego. - To nie powinno się wydarzyć. - westchnęłam ciężko. - Nic z tego nie powinno mieć miejsca. - pokręciłam przecząco głową.

Justin zmarszczył brwi nie bardzo rozumiejąc do czego zmierzam.

- Nie mogę się teraz zakochać, Justin. Nie mogę. - spuściłam głowę. 

- Dlaczego odrzucasz uczucia? Dlaczego nie chcesz mnie do siebie dopuścić? - podszedł unosząc mój podbródek.

- Wracajmy, proszę. - odwróciłam wzrok.

Zrezygnowany szatyn wsiadł do auta czekając aż zrobię to samo.

Spieprzyłam. Wiadomo.

Kiedy dojechaliśmy na miejsce, chłopak od razu wysiadł z auta kierując się do domu bez żadnego słowa.

Teraz nagle stał się taki obraźliwy? Poważnie? Czasami czuję się jakby miała do czynienia z dzieckiem.

Nie licząc na żadne słowa pożegnania, weszłam do środka zdejmując kurtkę i kierując się od razu do łazienki. Tam zdjęłam ubrania i ponownie spojrzałam na swoje ciało, które nie było już w tak znacznym stopniu posiniaczone. 

Wszelkie obrażenia zbladły, co choć w małym stopniu mnie pocieszyło. Jednak te rany przypomniały mi kim jestem. Jak z dnia na dzień mam się stać zupełnym przeciwieństwem mnie? Bezbronna, niewinna, szczęśliwa. To nie dla mnie. 

Mam jeden cel. 

Weszłam pod prysznic rozkoszując się kroplami wody spływającymi po ciele. To dawało w pewnym stopniu ukojenie. 

Po kąpieli wróciłam do salonu, gdzie znajdował się Justin. Jego obecność mnie zdziwiła. Słysząc moje kroki odwrócił się, a jego wzrok utkwił na moim półnagim ciele.

Miałam na sobie wyłącznie jego koszulkę, która ledwo przykrywała moje pośladki.

- Przepraszam. - wymamrotał.

Zmarszczyłam czoło. 

Czyżby sumienie go ruszyło?

- Nie masz za co przepraszać. - mruknęłam.

Czy byłam zła? Oczywiście. Przecież to on stał się dla mnie oschły, po tym jak zachowałam się wobec niego szczerze.

- Jest i dobrze o tym wiesz. - uderzył pięścią w stół, na co podskoczyłam. 

- Justin, nie mam ochoty teraz o tym rozmawiać. Jestem zmęczona. - przeczesałam włosy dłonią licząc na jego zrozumienie.

- Jak chcesz. - machnął ręką wychodząc z pomieszczenia. 

Znowu to samo. Zachowuje się jak rozpieszczony dupek, który nie może się pogodzić z tym, że pierwszy raz w życiu nie dostanie tego, co chce.

Położyłam się do łóżka rozmyślając o tych wszystkich wydarzeniach z ostatnich dni. Między innymi w pamięci zapadł mi fragment z porwania.

Skąd Dean znał Justina? Albo odwrotnie.

Dlaczego nie dopuścił go do słowa i po prostu strzelił? Mam do niego naprawdę wiele pytań. 

Musi być wobec mnie szczery jeśli chce, aby były między nami jakiekolwiek relacje.

Teraz wiem, że również ja muszę zacząć być wobec niego szczera. Szereg kłamstw za każdym razem się poszerza. Muszę to przerwać.

Nazajutrz obudziłam się z jeszcze większym zmęczeniem niż wczoraj. Liczyłam, że będę wypoczęta.

Wstałam, sięgnęłam czyste rzeczy i pomaszerowałam w kierunku łazienki. Otwierając drzwi ujrzałam Justina razem z Caroline w intymnej sytuacji. 

Zamarłam. Najpierw całuje się ze mną, mówi te wszystkie bzdury, a teraz szuka pocieszenia u niej? U dziwki? Żałosne.

- Uhm, Ally. - podrapała się po głowie Caroline.

- Nie, spokojnie. Nie przerywajcie sobie. - uśmiechnęłam się sztucznie zamykając drzwi.

Do moich oczu napłynęły łzy. Dlaczego do cholery?! Miałam ochotę do niego podejść i uderzyć. A Caroline? Zabić to łagodnie powiedziane. Pomyśleć, że chciałam jej pomóc.

Przebrałam się i bez zastanowienia zebrałam wszystkie swoje rzeczy, następnie opuszczając budynek. 

W dalszym ciągu to, co widziałam było dla mnie dużym szokiem. Nie wiążą mnie z nim żadne bliższe relacje, ale źle czułam się z tym faktem. Co jeśli pozwoliłabym mu na więcej? Wykorzystałby to, a następnie przystawiał się do Caroline? 

Nie pozwoliłam łzom zawładnąć nad sobą, co było bardzo ciężkie. 

Będąc w apartamencie powoli się wyciszałam. To wszystko mnie przytłacza. 

Wyjęłam pamiętnik, który od dłuższego czasu nie miałam w ręku i zaczęłam notować.

Wtorek 29 lipca 2015 Las Vegas

Przez ostatnie dni wiele się wydarzyło. Były wzloty i upadki... W zasadzie to same upadki. Zostałam porwana przez dwóch mężczyzn. Komuś nie podoba się moja obecność i dąży do tego, abym zniknęła. Było ciężko, powoli traciłam nadzieję. On mi pomógł. Justin mnie uratował, a później obiecał, że pomoże. Teraz już to nie ma znaczenia. Sama się z tym uporam.

Jestem wykończona tą sytuacją. Byłam blisko, miałam pewne podejrzenia, a teraz? Teraz nie mam niczego.

Justin

Cholera. Akurat musiała wejść w tym momencie. 

- Justin. - odezwała się Caroline.

- Dlaczego to zrobiłaś? - syknąłem.

Dziewczyna była wyraźnie zaskoczona moim zachowaniem.

- Ale o co Ci chodzi? Widziałam jak na mnie patrzysz. - wzruszyła ramionami.

- Myślałaś, że to coś oznacza? - parsknąłem śmiechem. - Mogłabyś mieć choć odrobinę szacunku dla siebie. - prychnąłem. - Nie interesujesz mnie. Jesteś zwykłą dziwką. - zacisnąłem pięści wychodząc z łazienki.

Reakcja Ally była jednoznaczna. Doskonale wszystko widziała i trudno będzie teraz wyjaśnić jej tę sytuację. 

Pieprzona Caroline akurat wtedy musiała się do mnie przylepić.

Musiałem jej jakoś to wyjaśnić, mimo iż wiedziałem, że szanse były marne. Jedyne miejsce, gdzie mogła pójść to hotel. 

Nie tracąc więcej czasu, wybrałem jej numer licząc na to, że odbierze.

- Czego chcesz? - rzuciła oschle.

- Ally, proszę, daj mi wytłumaczyć. - szepnąłem.

- Ale ja wszystko rozumiem Justin. - zaśmiała się. - Całowaliście się, szkoda, że wam przerwałam. - westchnęła ciężko. - Kto wie, może jeszcze w łóżku byście wylądowali. Chociaż będąc w łazience, wanna powinna być odpowiednia. - zaśmiała się sztucznie. 

- Nie. Mylisz się, to ona mnie pocałowała. Spotkajmy się. Muszę Ci coś powiedzieć związanego z Twoimi rodzicami. - mruknąłem.

Przez krótką chwilę nie słyszałem żadnej odpowiedzi. Cisza, która wprawdzie zdawała się trwać wieczność.

- Za godzinę u mnie. - powiedziała rozłączając się.

Myślę, że to jest najwyższy czas aby coś jej wyjaśnić.

Będąc w drodze zastanawiałem się jak jej to powiedzieć. Bardziej bałem się tego niż wszelkich wyjaśnień. Będąc pod drzwiami jej apartamentu wziąłem głęboki wdech i zapukałem.

- Wejdź. - usłyszałem po czym wszedłem do środka.

- Hej. - szepnąłem rozglądając się.

Dziewczyna siedziała na łóżku czekając na moje przybycie.

- Więc słucham. - ponagliła.

- Uwierz, że to Caroline mnie pocałowała, proszę. - usiadłem naprzeciwko niej.

- Wyjaśnię Ci coś. - przerwała. - Nie obchodzi mnie, co z nią robiłeś, nie chcę o niej słyszeć, ani Twoich śmiesznych tłumaczeń. Miałeś mi coś powiedzieć o rodzicach. - powiedziała stanowczym tonem.

Wahałem się, ale wiedziałem, że nie było już odwrotu.

- Prawda jest taka, że od początku wiedziałem kim byli Twoi rodzice. - spuściłem głowę. - Oni nie zginęli w wypadku samochodowym... To było zabójstwo z zimną krwią, na dodatek przez mojego wujka. - ciężko przełknąłem ślinę.

za błędy przepraszam xoxo

liczę na opinie i komentarze, to motywuje

Zapraszam do wypełnienia ankiety znajdującej się po prawej stronie bloga

CZYTASZ?=KOMENTUJESZ!

ASK

TT

ZWIASTUN